Kur paraliza fillon t’i asgjësojë qelizat nervore, kur muskujt nuk funksionojnë, kur ecja e gjallë dhe energjike bëhet ëndërr e kahershme, kur secila shkallë bëhet pengesë e pakapërcyeshme, kur nuk funksionojne gishtat e duarve aq sa nuk mund ta mbajnë as lapsin, kur frymëmarrja bëhet e vështirë dhe e pamundshme, kur pamja e tmerrshme e agonisë së asfiksisë e pushton kraharorin dhe, kur është bërë çdo gjë e mundur nga mjeksia bashkëkohore dhe përsëri në horizont nuk duket shpresa e shpëtimit, kujt t’i drejtohet besimtari për ndihmë, kujt tjetër, nëse jo Zotit të Dashur, Shpresës e Shpëtimit të vetëm…?
Ngushëllim dhe shpresë
